Στις αρχαίες μητριαρχικές κοινωνίες (έως και το 2.500 π.Χ. περίπου) ο χορός αποτελούσε την πιο στοιχειώδη μορφή πνευματικής έκφρασης, σαν ένα είδος προσευχής, και οι γυναίκες λόγω της φύσης τους και της ανεπτυγμένης σωματικής επίγνωσης λειτουργούσαν σαν ιέρειες. ​Οι αρχαίοι τελετουργικοί χοροί των γυναικών σχετίζονταν με τη γονιμότητα, ενδυνάμωναν τη σεξουαλική ενέργεια, ξυπνούσαν τη χαρά και υμνούσαν τα μυστήρια της ζωής.​ Η μουσική που συνόδευε τους τελετουργικούς χορούς ήταν παραδοσιακά ήχοι κρουστών, που συμβολίζουν τους χτύπους της καρδιάς, το ρυθμό της ίδιας της γης....

Με το πέρασμα των χρόνων και την εξάπλωση της πατριαρχίας, τα τελετουργικά των γυναικών μπήκαν στη ζώνη του σκοταδιού και της μαγείας. Ο χορός των γυναικών έχασε το νόημά του, καθώς ο αισθησιασμός που απορρέει από το γυναικείο σώμα, σύμβολο της γονιμότητας, της αλλαγής και της ζωής υποβιβάστηκε σε θέαμα προς διασκέδαση των αντρών. Οι γυναίκες απέκτησαν στερεοτυπικούς ρόλους που ορίζονταν από την εξωτερική τους εμφάνιση και τον τρόπο που διαχειρίζονταν τον εαυτό τους και το σώμα τους. Ο χορός που επιτρέπει την έκφραση της θηλυκότητας, έγινε ταμπού και αντικείμενο κριτικής ακόμα και μεταξύ των ίδιων των γυναικών…

Μέσα από τις χορευτικές μας συναντήσεις επιστρέφουμε στις αρχαίες παραδόσεις και πρακτικές των γυναικών και χορεύοντας γινόμαστε ένα με τον ρυθμό που υπήρχε πριν από μας και θα παραμείνει αφού έχουμε φύγει… Μέσα από την κίνηση με επίγνωση του σώματος, αφήνοντας τον έλεγχο και την προσκόλληση στην εικόνα απολαμβάνουμε την ελευθερία της ροής.  Το μόνο που χρειάζεται είναι να αφεθούμε σε αυτήν!